این وضعیت ناشی از دوره های مکرر کاهش pH شکمبه (5.2 تا 5.6) به دلیل افزایش سطح تولید اسیدهای چرب فرار در شکمبه است. حیوانات مبتلا کاهش مصرف خوراک و تولید شیر، وضعیت بد بدن با کاهش وزن و گاهی اسهال را نشان می دهند. همانند شکل حاد بیماری، این قسمت های مکرر منجر به شکمیت می شود، با آسیب به اپیتلیوم، که اغلب با ایجاد آبسه های کبدی همراه است. محیط مکرر pH پایین نیز فلور طبیعی داخل شکمبه را تغییر می دهد.

پاتولوژی تشخیص:

پاتولوژی تشخیص بعد از مرگ شکمیت حاد می تواند مشکل باشد و بهتر است با بررسی میکروسکوپی اپیتلیوم شکمبه انجام شود. رومينيت قارچي در بررسي پس از مرگ تکه هاي نسبتاً چشمگيري از اپيتليوم تيره را نشان مي دهد. درمان و کنترل اسیدوز حاد شکمبه یک بیماری با مرگ و میر بالا است و اغلب توصیه می شود که حیوانات مبتلا قبل از مرگ سلاخی شوند. اگر درمان مورد نظر است ، باید بسیار تهاجمی باشد و شامل حذف محتویات شکمبه از طریق شکمبه ، ایجاد مایع درمانی شدید برای مبارزه با کم آبی و اسیدوز باشد.

موارد حادتر و شدیدتر اسیدوز شکمبه با تجویز بازها برای خنثی سازی اسید ، کاهش دانه های سالم و قرار دادن تصادفی حیوان بر روی یونجه ساقه بلند مدیریت می شود. تمرین کلیدی مورد نیاز برای به حداقل رساندن توسعه اسیدوز شکمبه این است که حیوانات را به آرامی با رژیم غذایی حاوی مقادیر زیاد غلات وفق دهید. برخی از مقامات تغذیه حیوانات بافر مانند سدیم یا بی کربنات پتاسیم را پیشنهاد می کنند ، اگرچه بعید است که این عمل به طور کامل از اسیدوز جلوگیری کند.