بیماری لنگش در گاوهای شیری یکی از مشکلات شایع در دامداریها است که به دلیل اختلالات تغذیهای و عوامل محیطی رخ میدهد. این وضعیت ناشی از دورههای مکرر کاهش pH شکمبه (۵.۲ تا ۵.۶) به دلیل افزایش سطح تولید اسیدهای چرب فرار در شکمبه است. وقتی pH شکمبه پایین میآید، وضعیت اسیدوز شکمبه ایجاد میشود و به دنبال آن حیوانات مبتلا کاهش مصرف خوراک و تولید شیر، وضعیت بد بدن با کاهش وزن و گاهی اسهال را نشان میدهند. همانند شکل حاد بیماری، این دورههای مکرر منجر به شکمیت میشود، که باعث آسیب به اپیتلیوم شکمبه میشود و اغلب با ایجاد آبسههای کبدی همراه است. محیط pH پایین و مکرر در شکمبه همچنین باعث تغییر در فلور طبیعی شکمبه میشود، که به شدت بر سلامت دام تأثیر میگذارد.
پاتولوژی تشخیص بیماری بعد از مرگ شکمیت حاد میتواند دشوار باشد و بهتر است با بررسی میکروسکوپی اپیتلیوم شکمبه انجام شود. در بررسیهای پس از مرگ، رومینیت قارچی میتواند تکههای نسبتاً چشمگیری از اپیتلیوم تیره را نشان دهد. درمان و کنترل اسیدوز شکمبه حاد یک بیماری با مرگ و میر بالا است و اغلب توصیه میشود که حیوانات مبتلا قبل از مرگ سلاخی شوند. اگر درمان مورد نظر است، باید بسیار تهاجمی باشد و شامل حذف محتویات شکمبه از طریق شکمبه، ایجاد مایع درمانی شدید برای مبارزه با کم آبی و اسیدوز شکمبه باشد.
موارد حادتر و شدیدتر اسیدوز شکمبه با تجویز بازها برای خنثیسازی اسید، کاهش دانههای سالم و قرار دادن تصادفی حیوان بر روی یونجه ساقه بلند مدیریت میشود. تمرین کلیدی برای به حداقل رساندن توسعه اسیدوز شکمبه این است که حیوانات را به آرامی با رژیم غذایی حاوی مقادیر زیاد غلات وفق دهید. برخی از مقامات تغذیه حیوانات پیشنهاد میکنند که از بافرها مانند سدیم یا بی کربنات پتاسیم استفاده شود، اگرچه بعید است که این عمل به طور کامل از اسیدوز شکمبه جلوگیری کند.
یکی از راهکارهای پیشگیری از اسیدوز شکمبه، استفاده از رژیمهای تغذیهای متعادل و منظم است که به تنظیم pH شکمبه کمک میکند. اسیدوز شکمبه زمانی بروز میکند که دام در معرض تغییرات شدید در تغذیه و مدیریت قرار گیرد. بنابراین، باید کنترل دقیقتری بر تغذیه گاوهای شیری صورت گیرد تا از بروز این بیماری جلوگیری شود. با مدیریت صحیح، میتوان همزمان با جلوگیری از اسیدوز شکمبه، کیفیت شیر تولیدی را نیز حفظ کرد.
پیشگیری و مدیریت مناسب این بیماری میتواند خسارات اقتصادی ناشی از آن را کاهش دهد و سلامت گاوهای شیری را حفظ کند. به این ترتیب، کنترل pH شکمبه و تغذیه متعادل از عوامل حیاتی در جلوگیری از بروز این بیماری هستند.